Na początku chciałbym przeprosić za niewielki poślizg, który był spowodowany głównie poszukiwaniem tematu dla tego oto posta. Chcąc napisać o czymś zupełnie nowym, nie znalazłbym czasu na zapoznanie się z materiałem, dlatego zdecydowałem, że post ten będzie o zespole z niezwykle długą tradycją, który ewoluował stopniowo od doom metalu, przez gothic czy nawet wpływy elektroniczne, wracając ostatnio do pewnej mieszanki dwóch pierwszych gatunków. Mowa oczywiści o brytyjskim gigancie, Paradise Lost. Zespół ten uznaje się za jeden z trzech głównych twórców gatunku zwanego Death/Doom Metalem, wraz z My Dying Bride i Anathemą. Stosunkowo szybko jednak, drogi tychże zespołów się rozeszły. Podczas gdy MDB i Anathema wybrały ścieżkę nastrojowego i "uduchowionego" Doom Metalu, Paradise Lost obrało inny kierunek, o czym już napisałem.
Dzisiaj pragnę się jednak skupić na ich najnowszym wydawnictwie pod tytułem "Tragic Idol" i jego poprzedniku, czyli płycie "Faith Divides Us, Death Unites Us". Właśnie od tej płyty zaczęła się moja przygoda z tym zespołem i muszę powiedzieć, że płyta ta częściowo mnie urzekła. Częściowo, gdyż, o czym jeszcze napisze, płyta jest dość niesolidna. Pierwsze 5 utworów jest absolutnie fantastycznych, przepełnionych melodyjnymi, acz ciężkimi riffami, zmiennym wokalem Nicka Holmesa i mrocznym, nieco gotyckim klimatem. Jednak potem utwory przestają być już wyraziste, brak im czegokolwiek wyróżniającego, co pozwoliłoby im zostać w pamięci na dłużej. Z tego też powodu utworów jak "As Horizons End" , czy "First Light" mogę słuchać bez opamiętania, jednak po utworze tytułowym (właśnie piątym) i przyzwoitym "Rise Of Denial", po prostu przewijam płytę do początku.
Mimo to, gdy usłyszałem o ich nowym krążku, nie przeszedłem obok niego obojętnie i postanowiłem się z nim zapoznać. I tym razem moje spostrzeżenia są podobne. "Tragic Idol" jest zdecydowanie albumem najcięższym od dłuższego czasu i kontynuuje założenia przyjęte na poprzedniku. Tym razem jednak rozpoczynający płytę utwór "Solitary One" jest dosyć mierny i szczerze mówiąc nie za bardzo zachęca do zapoznania się z resztą płyty. Po nim następuje wyjątkowo ciężki i niezły "Crucify" z riffami stanowiącymi kwintesencję Paradise Lost. Rozbudzeni i pełni wigoru po tymże utworze, trafiamy na "Fear of Impending Hell, który przypomina nam, że zespół powrócił do grania Doom Metalu i gdzie Holmes na prawdę daje z siebie wszystko. Utwór nalezy do jednego z lepszych na płycie dzięki subtelnym melodią i mocnemu wokalowi. I tak dochodzimy do "Honesty In Death, singla promującego cały album. Nie można powiedzieć, żeby był to ryzykowny zabieg, utwór bowiem mógłby się znaleźć na poprzedniej płycie i nikt nie zauważyłby żadnej różnicy. Jest on po prostu kontynuacją dobrego grania z Faith Divides Us... Następnym godnym uwagi utworem, jest moim zdaniem najlepszy na całej płycie "In This We Dwell", który z resztą jak wszystkie dobre utwory na tej płycie, czerpie garściami ze stylu i klimatu poprzedniczki. I wreszcie utwór tytułowy, którego intro kojarzy mi się sam nie wiem czemu z "Fade To Black" Metallici. Samo "Tragic Idol" jest szybkie i bardziej rockowe, co nieco wyróżnia utwór na tle płyty...pytanie tylko czy w pozytywny sposób. Na koniec dostajemy jeszcze spokojny i melancholijny "A Glorious End" i nieco bardziej epicki od reszty (jak to na utwór kończący przystało) "Ending Through Changes".
Podsumowując płyta nie jest zła, ale powiela jedynie koncepcje poprzedniczki, którą jako całokształt uważam mimo wszystko za lepszą. "Tragic Idol" jest w prawdzie nieco bardziej jednolita, ale i tak przeciętne utwory giną wśród tych nielicznych na prawdę wartych posłuchania.
01.Solitary One
02.Crucify
03.Fear Of Impending Hell
04.Honesty In Death
05.Theories From Another World
06.In This We Dwell
07.To The Darkness
08.Tragic Idol
09.Worth Fighting For
10.The Glorious End
Tutaj linki do "tej lepszej części płyty"
http://www.youtube.com/watch?v=0YANGB9KqYo
http://www.youtube.com/watch?v=kU18F6yTuHo&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=vfMHS7W9GvY
...a tu do poprzedniczki;)
http://www.youtube.com/watch?v=cPp0F-kUFzw
http://www.youtube.com/watch?v=maiWafoTiKI
Pozdrawiam
Samael Devilizer
Dzisiaj pragnę się jednak skupić na ich najnowszym wydawnictwie pod tytułem "Tragic Idol" i jego poprzedniku, czyli płycie "Faith Divides Us, Death Unites Us". Właśnie od tej płyty zaczęła się moja przygoda z tym zespołem i muszę powiedzieć, że płyta ta częściowo mnie urzekła. Częściowo, gdyż, o czym jeszcze napisze, płyta jest dość niesolidna. Pierwsze 5 utworów jest absolutnie fantastycznych, przepełnionych melodyjnymi, acz ciężkimi riffami, zmiennym wokalem Nicka Holmesa i mrocznym, nieco gotyckim klimatem. Jednak potem utwory przestają być już wyraziste, brak im czegokolwiek wyróżniającego, co pozwoliłoby im zostać w pamięci na dłużej. Z tego też powodu utworów jak "As Horizons End" , czy "First Light" mogę słuchać bez opamiętania, jednak po utworze tytułowym (właśnie piątym) i przyzwoitym "Rise Of Denial", po prostu przewijam płytę do początku.
Mimo to, gdy usłyszałem o ich nowym krążku, nie przeszedłem obok niego obojętnie i postanowiłem się z nim zapoznać. I tym razem moje spostrzeżenia są podobne. "Tragic Idol" jest zdecydowanie albumem najcięższym od dłuższego czasu i kontynuuje założenia przyjęte na poprzedniku. Tym razem jednak rozpoczynający płytę utwór "Solitary One" jest dosyć mierny i szczerze mówiąc nie za bardzo zachęca do zapoznania się z resztą płyty. Po nim następuje wyjątkowo ciężki i niezły "Crucify" z riffami stanowiącymi kwintesencję Paradise Lost. Rozbudzeni i pełni wigoru po tymże utworze, trafiamy na "Fear of Impending Hell, który przypomina nam, że zespół powrócił do grania Doom Metalu i gdzie Holmes na prawdę daje z siebie wszystko. Utwór nalezy do jednego z lepszych na płycie dzięki subtelnym melodią i mocnemu wokalowi. I tak dochodzimy do "Honesty In Death, singla promującego cały album. Nie można powiedzieć, żeby był to ryzykowny zabieg, utwór bowiem mógłby się znaleźć na poprzedniej płycie i nikt nie zauważyłby żadnej różnicy. Jest on po prostu kontynuacją dobrego grania z Faith Divides Us... Następnym godnym uwagi utworem, jest moim zdaniem najlepszy na całej płycie "In This We Dwell", który z resztą jak wszystkie dobre utwory na tej płycie, czerpie garściami ze stylu i klimatu poprzedniczki. I wreszcie utwór tytułowy, którego intro kojarzy mi się sam nie wiem czemu z "Fade To Black" Metallici. Samo "Tragic Idol" jest szybkie i bardziej rockowe, co nieco wyróżnia utwór na tle płyty...pytanie tylko czy w pozytywny sposób. Na koniec dostajemy jeszcze spokojny i melancholijny "A Glorious End" i nieco bardziej epicki od reszty (jak to na utwór kończący przystało) "Ending Through Changes".
Podsumowując płyta nie jest zła, ale powiela jedynie koncepcje poprzedniczki, którą jako całokształt uważam mimo wszystko za lepszą. "Tragic Idol" jest w prawdzie nieco bardziej jednolita, ale i tak przeciętne utwory giną wśród tych nielicznych na prawdę wartych posłuchania.
01.Solitary One
02.Crucify
03.Fear Of Impending Hell
04.Honesty In Death
05.Theories From Another World
06.In This We Dwell
07.To The Darkness
08.Tragic Idol
09.Worth Fighting For
10.The Glorious End
Tutaj linki do "tej lepszej części płyty"
http://www.youtube.com/watch?v=0YANGB9KqYo
http://www.youtube.com/watch?v=kU18F6yTuHo&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=vfMHS7W9GvY
...a tu do poprzedniczki;)
http://www.youtube.com/watch?v=cPp0F-kUFzw
http://www.youtube.com/watch?v=maiWafoTiKI
Pozdrawiam
Samael Devilizer
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz